عمر گذشت، وز رخش سیر نشد نظاره ام

حسرت او نمی رود از دل پاره پاره ام

مردم و از دلم نرفت آرزوی جمال او

وه که ز مرگ هم نشد در ره عشق چاره ام

آن که به تیغ امتحان ریخت به خاک خون من

کاش برای سوختن زنده کند دوباره ام

خاک رهی گزیده ام، تا چه بزاید آسمان

جیب مهی گرفته ام، تا چه کند ستاره ام

غنچهٔ نوش خند او سخت به یک تبسمم

نرگس نیم مست او کشت به یک اشاره ام

آن که ندیده حسرتی در همه عمر خویشتن

کی به شمار آورد حسرت بیشماره ام

من که فروغی از فلک باج هنر گرفته ام

بر سر کوی خواجه ای بندهٔ هیچ کاره ام